I can still remember like it was yesterday. I was walking down the street and suddenly a black cat crossed over. Although I’m not superstitious, I do not want to tempt fate. I tried to stop the cat before he reached the other side. Afraid for the unlikely but nevertheless very real chance that I would be struck by lightning or any other uncommon but lethal accident. A flower pot could suddenly fall from the sky on my head. Or I might stumble into a manhole without a cover. Actually, I can image lots of these ‘accidents’ with unfortunate endings. So why would I take a chance with destiny?
I started running like crazy. To try to reach the other side before the cat did. A matter of pure speed and agility on my part and (hopefully) sheer surprise on his part. The cat was so shocked by my sudden movement that he stopped in his tracks wondering what the hell I was doing. But before he realized what was happening, I had reached the the other side already.
My mission was successful. I outwitted the black cat and I outwitted fate. And there we were, standing like statues, looking at each other .
And this is the part where most people walk away because they do not believe me. But on the grave of the cat, I swear this is a true story!
This is what happened. The cat looked straight at me and beckoned me with its paw. At first I thought it was a pure random movement, but there, he did it again! Come here he signaled me….
At the risk of of sounding like a compulsive neurotic idiot, I believe that if you walk up to a black cat, it does not have the same effect as when one crosses your path. You are namely the one that takes action instead of the cat. The laws of accidental fatal events do not apply in this scenario. Anyway, I’m not superstitious, so I walked to the cat.
I should have known better. I was less than three footsteps away and I was already hit by a passing car. I was stone-dead.
I was told later that I was still conscious for a few minutes, but it didn’t last long. They took me with the animal ambulance to the vet, but I had already given up this earthly life before the vet could reanimate me. I was just another stray labrador that was hit by a speeding car.
Life and death, seem unfathomable. I expected that my light would extinguish and disappear into the big black nothing. But instead, my life-spark traveled through the great unknown.
After a journey that spans vast oceans of time and space, I ended up as a reincarnation of Edgar Verhoeven. Artist, bon vivant and professional dreamer.
I can remember everything from former self, but apart from that, I’m doing fine. Sometimes I have the urge to cry to the moon, but that’s it. Life’s been pretty good to me. Meanwhile, the cat and I have grown inseparable. Friends for life. Although he actually killed me, I’m still grateful for his presence.
My name is Edgar Verhoeven and this my world. If you are doubting any of my adventures (and I do not blame you if this is the case), you can always have a look at my photographs…..
In Dutch:
Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren. Ik liep over straat en daar stak ineens een zwarte kat over. Alhoewel ik niet bijgelovig ben, wil ik het lot niet tarten. Ik probeerde de kat ervan te weerhouden zijn pad te vervolgen. Bang voor de onwaarschijnlijke doch zeer aanwezige kans dat ik door een toevallige dodelijke gebeurtenis getroffen zou worden. Zoals een bloempot die opeens vanuit de lucht op je hoofd valt. Of een putdeksel die los zit en zodat je meters diep naar beneden valt. Ik kan me nog een heleboel andere toevallige gebeurtenissen voorstellen die akelig aflopen. Dus voorkomen is beter dan genezen zeg ik altijd?
Ik zette het op een sprinten. Ik probeerde voorlangs de kat te komen, voordat hij de straat over was. Een kwestie van pure snelheid en behendigheid mijnerzijds en pure verassing zijnerzijds. De kat was zo geschrokken van mijn plotselinge spurt dat hij stokstijf bleef staan, zich afvragend waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Maar voordat hij doorhad wat er aan de hand was, stond ik al aan de overkant.
Ik had het gered, mijn missie was geslaagd. k was ‘m te slim af. Triomfantelijk mag ik wel zeggen. En daar stonden we dan, aan weerszijden van de straat.
En dit is het gedeelte waar de meeste mensen afhaken, omdat ze het niet geloven, maar op het graf van de kat, ik zweer dat dit werkelijk waar gebeurt is.
Hij keek me recht aan en wenkte me met zijn voorpoot. Eerst dacht ik dat het een pure willekeurige beweging was, maar hij deed het nog een keer. Kom dichterbij leek de kat te wenken.
Op het gevaar af dat ik als een dwangmatige neuroot overkom, geloof ik erin dat als jij naar een zwarte kat toeloopt, dit niet hetzelfde effect heeft als een zwarte kat die je pad kruist. Jij bent namelijk diegene die actie onderneemt in plaatst van de kat. De wetten der toevallige dodelijke gebeurtenissen gelden volgens deze logica dan niet meer. Maar goed, ik ben niet bijgelovig, dus ik liep naar de kat toe.
Ik had beter moeten weten. Ik was nog geen meter onderweg en ik werd al geschept door een voorbijkomende auto. Hij heeft me morsdood gereden.
Het schijnt dat ik nog wel een paar minuten bij bewustzijn was, maar het heeft niet geholpen. Met de dieren ambulance werd ik naar de dierenarts gebracht, echter voordat hij me kon reanimeren, had ik de geest al gegeven. Ik was gewoon de zoveelste loslopende labrador die was aangereden.
Het leven en de dood, blijken ondoorgrondelijk. In plaats dat mijn levenslicht uitdoofde en verdween in het grote niets, ben ik als een vonk door ruimte en tijd gereisd, waar ik na een ogenschijnlijke eeuwigheid
ben terechtgekomen als reïncarnatie van Edgar Verhoeven. Kunstenaar, levensgenieter en dromer pur sang.
Ik heb nog wel eens de aanstekelijke drang om naar de maan te huilen, maar verder dan dat gaat het eigenlijk best wel goed met me. De kat en ik zijn inmiddels onafscheidelijk. Vrienden door dik en dun. Ik denk wel dat er bij de kat een soort van schuldgevoel aan ten grondslag ligt bij onze vriendschap. Maar goed, ik ben toch dankbaar voor zijn aanwezigheid.
Mijn naam is Edgar Verhoeven en dit is de wereld waarin ik leef. Mocht je enige twijfel hebben aan de dingen die ik mee maak (en ik neem het je niet kwalijk als dit het geval is), heb ik altijd de foto’s nog als bewijs……